14-01-2011

Vrijdag 14 januari.

We zijn (zaterdag) weer terug op onze thuisbasis en gaan verder met ons reisverslag en dat vangt dus aan op vrijdag, gisteren. De dag begon met een stevig gesprek tussen Simon en drie werkers van het touwpompproject. Ze willen graag meer geld maar dat is er eenvoudig niet. Het budget is vastgelegd en er zijn helaas geen reserves. Dat valt nogal tegen maar de drie mannen moeten er genoegen mee nemen. Ze gaan naar huis en denken erover na. We gaan naar het dorp Kayon om een school te bezoeken. We passeren onderweg de tuinen van de Chef waar 400 mannen en 600 vrouwen hun werk hebben. Ze verbouwen vooral de beroemde haricots verts en de heerlijke rode ui. Er worden wel andere groenten verbouwd maar deze leveren het meest op. (Gaan vooral naar Ghana en Ivoorkust (maar nu even niet). Bij aankomst zingen de kinderen in hun klas een mooi lied voor ons. We vermoeden in het Frans. Veel handjes schudden, en natuurlijk de nodige uitwisseling van cadeautjes (kippen dus), toespraakjes, bedankjes, pinda's, weer toespraakjes en weer handjes schudden. Natuurlijk ook weer de nodige aandacht voor de begrijpelijke wensen en verlangens zoals een nieuwe keuken.

Er zitten 403 leerlingen in 6 klassen op de school.Tres important: meer meisjes dan jongens: HOERA!

Weer heerlijk kip eten in een apart lokaal en genieten van de cola, fanta en pils. Onze chauffeurs drinken vrolijk mee. Ze beweren dat je met een halve liter bier op, beter kunt rijden. (Eveneens wordt er veel mobiel gebeld tijdens het rijden.) Na enige tijd nemen we hartelijk afscheid en gaan we terug naar huis.

's Middags wacht ons een groot avontuur: we gaan met de piroque (lekkende kist die dienst doet als bootje en waarin steeds meer water komt te staan)naar de overkant van het meer, naar het dorpje Kourpelé. Op de oever staan weer heel veel kinderen, moeders en ook vaders te kijken, en zingen ons toe. We wandelen op ons gemakje door de hitte en al zingend en klappend met de kleurrijke Afrikanen, naar de basisschool. 237 kinderen. U raadt het al: de nodige toespraakjes, de hele ceremonie, wij knikken al bij voorbaat vriendelijk bedankt. "Barka, barka, poussa barka", dan beginnen de Afrikanen al hard te lachen, het enige woord dat wij kennen is wel een belangrijk woord. Het betekent: HARTELIJK BEDANKT. Drie jonge meisjes dansen een verhaal, het gaat over weerbaarheid en veiligheid, belangrijke onderwerpen voor iedereen, maar vooral voor de jongeren. De ceremoniemeester was een beetje zenuwachtig in het begin, maar allengs groeide hij meer en meer in zijn rol en kreeg de lachers op zijn hand. Het werd dolle pret. Een praatje van alle vertegenwoordigers van welke groep dan ook die er bestaat, bv. : mannen, vrouwen, kinderen, jeugd, directeur, etc. Veel applaus. Kanonschoten horen ook bij het ceremonieel. In het begin schrokken we ons het apenzuur maar nu zijn we er onder de hand aan gewend. Lucy heeft de cadeau's uitgedeeld en wij kregen ..................maal drie. Yam.

We waren weer zonder kleerscheuren terug. In de boot van Lucy wordt luidkeels in canon gezongen: de uil zat in de olmen. Helaas hebben wij het niet kunnen horen. Ons boot lag erg achter en we hadden geen buitenboordmotor. Noelie (onze nieuwe contactpersoon), is blij dat we veilig aan de overkant geraken want zij is best bang op het water. De meeste Afrikanen kunnen niet zwemmen.

Thuis aangekomen gaan we direct door naar het gemeentehuis voor een bezoek aan de burgemeester. Hij laat ons trots het nieuwe gemeentehuis zien, het is nog niet oud (ca 4 maanden). De burgemeester is de "kleine" broer van de Cheft, maar niet echt: het is een hele grote man. Hij krijgt geen salaris want hij is niet in dienst van de overheid. Hij krijgt wel een dagvergoeding. Eerlijk gezegd schrikken wij van de puinhoop in het kantoor. Er liggen overal verspreid, bergen dossiers, kranten, rommel, papier, stof, overal ligt wat. We typen nog een verhaaltje op een verschrikkelijk oude Olympia-typemachine en Attje kan haar hart ophalen omdat zij dit vroeger ook deed. De functie van burgemeester is nieuw en bestaat sinds 2006. Maar deze burgemeester is slechts sinds 8 maanden in functie. Hij heeft 41 dorpen onder zijn beheer (!). Hij is democratisch gekozen door 82 raadsleden, 2 per dorp.

's Avonds hebben we een afscheidsfeestje bij de Chef met wederom heerlijk eten, boontjes en gegrilde KIPPEN, jullie geloven ons misschien niet maar het was echt heerlijk. Het valt ons mee dat er vaak veel verse groenten worden geserveerd. In dit geval een heerlijke rauwkostsalade. We praten even met de verpleegkundige (loktopoka). Lianne (de kibakita = correspondente), praat nog door over het thema decentralisatie met Simon, de Chef en de burgemeester. Een klein en interessant interview. Voor ons doen gaan we laat naar bed: om 21.00 uur pas. Het is erg licht deze keer, meestal zien we geen hand voor ogen maar nu kun je gewoon de huizen zien. Dat komt door de maan, vertelt Simon. Hij kan alle vreemde verschijnselen vakkundig verklaren en spreekt uit veel ervaring, meermalen tot onze grote geruststelling en opluchting, bijvoorbeeld wanneer we bijna allemaal aan de diaree zijn.



groetjes Marjon en de rest